Długo wzbraniałem się przed seansem tego filmu. Raz, że o pingwinach świetnie opowiedział już dokumentalny „Marsz pingwinów” i trudno, by w tej materii było jeszcze coś ciekawszego do dodania, dwa, że film Millera wygrał ze znakomitymi "Autami", co samo w sobie wydało mi się podejrzane.

Podszedłem wiec do „Happy Feet” z wielką rezerwą, ale końcowy efekt mocno przerósł moje oczekiwania. Pomijając typowe mniej lub bardziej udane gagi, będące nierozłącznym elementem kina dziecięcego, film porusza masę innych kwestii, które miejscami wręcz przytłaczają.

Jest opowieść o poszanowaniu inności, braku tolerancji dla outsiderów, „upośledzenia”. Jest krytyka na ekspansywną politykę burząca harmonię lodowej krainy. Dostało się nawet Kościołowi i wszelkiej maści radykałom, którzy odrzucają wszelki postęp i usuwają ze swych szeregów tych, którzy się im bezwzględnie nie podporządkują.

Widać, że ambicje Millera sięgały znacznie dalej i chciał pod płaszczykiem zwykłego, animowanego kina rozrywkowego stworzyć niegłupie kino, które skłaniało by do pięciu minut zastanowienia się nad własną naturą. Pingwiny pingwinami, ale ich zachowania jakże ludzkie…

Moja ocena - 7/10